Rozdział 91:

Dwa miesiące później:

- Bartek ale my musimy wybrać imię.-powiedziałam.

- Oj no to może Rafał.-zaproponował.

- Na pewno nie.

- No to Maks.

- Przestań podejdź do tego z głową.-krzyknęłam na niego.

- No to może Jaś?

- Bartek do cholery,nigdy nie nazwę dziecka Jaś.

- Dobra skarbie nie denerwuj się.-powiedział.

- Na spokojnie,jakie ci się imię podoba?-zapytałam.

- Prosiłem rodziców żeby nazwali tak Kubę ale się nie udało.-zrobił smutną minę.-A imię to Igor.-powiedział.

- Igor,Igorek.Śliczne no to chyba mamy imię.-zaśmiałam się.

- Kotek ja lecę na trening,ale jakby co to dzwoń.-powiedział i mnie pocałował.

- Skarbie to dopiero 7 miesiąc nie zamierzam rodzić.

- Oj wiesz o co chodzi.Masz odpoczywać dlatego też rodzice wzięli do Nysy Antka.

- Zabraliście mi syna tylko po to żebym odpoczęła?-zapytałam.

- No tak.-zaśmiał się.

- Dobra spadaj na trening.-wyszedł,a ja poszłam do salonu i czytałam książkę.Około 16 zgłodniałam wstałam i poszłam do kuchni.Gdy już chciałam chwytać za nóż poczułam że odeszły mi wody,ale to nie możliwe przecież jeszcze dwa miesiące.Zaczęłam głęboko oddychać.Powoli poszłam do sypialni i wzięłam telefon wybrałam numer Bartka.

- Halo?-zapytał.

- Kochanie ja rodzę.-krzyknęłam i z bólu i z przerażenia.

- Jezus Maria już do ciebie jadę tylko nie ródź jeszcze.-rozłączył się.Po 10 minutach do mieszkania wbiegł Bartek z Winiarem.

- Iga spokojnie oddychaj już jedziemy.-powiedział Bartek i wziął mnie na ręce.W szpitalu byliśmy po 20 minutch ponieważ straszne korki.Lekarze od razu zabrali mnie na salę.

- Proszę głęboko oddychać,nie stresować się.-mówił do mnie lekarz.

- Łatwo panu mówić.Gdzie mój mąż?-zapytałam.

- Spokojnie już idzie-i jak na zawołanie do sali wbiegł Bartek.

- Kochanie dałem wszystkim znać,rodzice już jadą,chłopaki też.-powiedział.

- Jakie chłopaki?-zapytałam.

- No zadzwoniłem do chłopaków......

- A czy ja wystawiam jakieś przedstawienie?-krzyknełam i uderzyłam go w ramię.

- No pani Kurek rodzimy.-powiedział lekarz.Zaczełam mocno przeć i przy okazji opieprzałam Bartka,który wszystko dzielnie znosił.

- Spokojnie kochanie jestem z tobą.-szepnął mi Bartek na ucho.

- Musimy robić cesarkę ponieważ dziecko owineło się o pępowine.-powiedział lekarz,a ja  z przerażeniem na niego spojrzałam.Bałam się strasznie się bałam.Nie mogłam racjonalnie myśleć.

- Ale nic z nim nie będzie?-zapytałam,ale nie uzyskałam odpowiedzi i jeszcze bardziej się denerwowałam.Na sali jestem już dwie godziny i nic.- Co z moim synem?-krzyknełam.

- Spokojnie próbujemy przeciąć tak pępowine żeby nie zrobić mu krzywdy.-powiedział.Popatrzyłam na Bartka,płakał,ale sama nie byłam lepsza.Nareszcie lekarzom udało się przeciąć pepowinę.Tylko był jeden problem na sali było strasznie cicho.

- Dlaczego on nie płacze?-zapytałam.- Bartek dlaczego mały nie płacze.-krzyknełam.

- Nie wiem.-nie mogłam powstrzymać płaczu,chyba z trzech lekarzy stało nad moim dzieckiem i coś robiło,ale mały nie dał jeszcze oznaki życia.......

I mamy kolejny !!!! I jak wam się podobało? Na koniec taki dreszczyk emocji,trzymanie w napięciu.Znowu was muszę przeprosić że taki krótki,ale nie dałam rady siedziałam do 16 w szkole i padłam.Taki pisany na szybko,ale mam nadzieje że wam się podoba :) Zapraszam do komentowania.

Pozdrawiam Aga