Rozdział 76:

Właśnie jestem w drodze do Spały.Ten tydzień był dla mnie koszmarem.Fabian zrobił się jeszcze bardziej nachalny.Ostatnio wróciłam z pracy,a on siedział u mnie w salonie z moim laptopem na kolanach.Wpadłam w wielki szał,zaczęłam krzyczeć że ma się wynosić,po wielu próbach wyszedł z uśmiechem.Przeglądał moje zdjęcia z czasów studiów.Zamknęłam drzwi na klucz i nie wychodziłam z mieszkania aż do niedzieli,wzięłam sobie wolne do poniedziałku.Zmieniłam także zamek w drzwiach.Moje życie stało się bardziej nerwowe,siedzi w dzień w dzień pod blokiem.Jestem w końcu pod ośrodkiem,wybieram numer do Bartka.

- Kotek już jestem.-powiedziałam.

- Chłopaki już jest.-powiedział Igła,spojrzałam na wyświetlacz czy wybrałam numer do Bartka no tak to czemu Igła odebrał???Wyszłam i oparłam się o maskę samochodu.

- Iga!!-krzyknął Igła i wyleciał z ośrodka a za nimi cała reszta.Przytuliłam go i każdego po kolei.

- Iga szykuj się na wesele.-powiedział Dziku.

- Twoje?-zapytałam.

- Ależ oczywiście.

- Dobra a gdzie jest Bartek?-zapytałam.-I Igła czemu odbierasz jego telefon?

- Bartek jest u trenera,a telefon zostawił,a zaczął dzwonić,a moja mama mówi że zawsze trzeba odbierać telefon.-odpowiedział.

- Iga dziś powtórka M jak Miłość.-objął mnie Piotrek.

- No wiem o 16:30 bodajże.-uśmiechnęłam się.

- To oglądamy.Mam żelki.-powiedział szeptem.

- Dobra obejrzymy.-zaśmiałam się.

- Piotrek możesz nie podrywać mojej żony?-usłyszałam za sobą,odwróciłam się i mocno go przytuliłam.

- Tęskniłam.-powiedziałam.

- Dobra chłopaki my idziemy,dajmy im się sobą nacieszyć.-powiedział Zbyszek.

- Tylko nie róbcie Antosiowi rodzeństwa.-zaśmiał się Igła.

- Spadajcie.-powiedział Bartek i pociągnął mnie na naszą ławkę.- Co się stało,bo widzę że coś nie gra?-zapytał.

- Bartek bo ja nie mówiłam ci prawdy.

- Jakiej i kiedy?-zapytał zdziwiony.

- Pamiętasz kiedy zaczynałam pracę w studiu to moja pierwszą sesją było...-zaczęłam opowiadać mu wszystko ze szczegółami,on siedział i patrzył na mnie uważnie.- No i przyjechałam żeby ci o tym powiedzieć.-patrzyłam na swoje buty.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś wcześniej?-zapytał.

- Bartek ja myślałam że to tylko głupie żarty,ale to zaczęło się pogłębiać,a jak zaczął mi grozić to bałam się wyjść z domu.-zaczęłam płakać.- Przepraszam,zrozumiem kiedy powiesz mi że już mi nie zaufasz,zrozumiem kiedy nie będziesz chciał ze mną być.-wstałam z ławki.

- Kotek o czym ty mówisz.-także wstał z ławki.

- Wiem,że jestem głupia.

- Nie jesteś.-przytulił mnie,a ja wtuliłam się w niego jak małe dziecko.- Damy sobie radę.

- Wybaczysz mi?-zapytałam.

- Przecież się na ciebie nie gniewam.-uśmiechnął się.Boże ja mam skarb a nie męża.

- Kocham cię.-pocałowałam go.

- Ja ciebie też,najmocniej na świecie.Chodź bo zbliża się 16,a Piotrek ma żelki,które kupił specjalnie na twój przyjazd.-złapałam go za rękę i poszliśmy w stronę ośrodka.- Iga może zostaniesz do jutra?

- Nie mogę,wiesz że jutro z samego rana wraca Antoś.Bardzo się za nim stęskniłam.

- Ja też.-poszliśmy do jego pokoju gdzie siedziała cała reprezentacja.Obejrzeliśmy serial,co chwila słysząc że "ona wygląda jak moja była",albo "ma kobieta duży wdech". Zwariować można.O 18:00 poszliśmy na kolacje,gdzie pogadałam sobie z Andreą,który skarżył mi się na tych leni.Niestety nadszedł czas także mojego wyjazdu.

- Jedź jutro.-śmiał się Bartek.

- Kotek nie mogę,a po za tym jesteście strasznymi leniami.-objęłam rękami jego szyję.

- Oj tam nie słuchaj co Andrea mówi.Kotek gdyby coś znowu ten Fabian,masz do mnie dzwonić.Jak wrócę to zgłosimy to na policję.

- Ale on...

- To co on mówił mnie nie obchodzi.Uważaj na siebie i jak dojedziesz masz zadzwonić.

- Ale to może być nawet po północy jak nie trafię na korki.

- A no tak przecież wakacje.Może być nawet nad ranem.-pocałował mnie bardzo namiętnie.

- To ja jadę,bardzo cię kocham.-powiedziałam.

- Ja ciebie też,a jak przyjadą rodzice zadzwoń.

- Dobra,pa.-wsiadłam do samochodu i odjechałam.Jak mówiłam w domu byłam o północy głupie korki.Weszłam do mieszkania i jak stałam padłam na łóżko i zasnęłam.

Rano obudził mnie telefon,to była mama Bartka,powiedziała że będą za godzinkę.Wstałam i poszłam się ubrać.

  Poszłam do kuchni zrobić śniadanie.I wreszcie usłyszałam dzwonek.Pobiegłam otworzyć.

- Mama.-przytuliłam mocno Antosia.

- Jejku jak ja się za tobą stęskniłam.

- A gdzie tata?-zapytał.

- Wiesz tata musiał pojechać do Spały.-wytłumaczyła.- Zapraszam zrobiłam śniadanie.

- O ja bardzo zgłodniałem.-powiedział tata.Usiedliśmy wszyscy do stołu.

- A dlaczego nie powiedzieliście że jedziecie razem?-zapytałam.

- Oj no wiesz.

- Co wiem.-zaczęłam drażnić mojego ojca.

- Oj jedz śniadanie.-wszyscy się zaśmiali.

- Mamusiu mam coś dla ciebie.-powiedział Antek i pobiegł po swój plecaczek.-Proszę.-podał mi pudełko,a z niego wyciągnęłam piękny szal.

- Dziękuję.-pocałowałam go w główkę.

- Tatusiowi dam jak wróci.-uśmiechnął się.Rodzice zaczęli się zbierać o 16 do domu.

- Może zostańcie.-powiedziałam.

- Nie możemy chłopcy jadą na obóz i musimy ich spakować ubrania czyste i wiesz.-powiedziała mama Bartka.

- Aha rozumiem,tylko Kuba,Kacper spokojnie tam.-zaśmiałam się.

- My zawsze jesteśmy spokojni.-odpowiedzieli równocześnie.

 Pożegnaliśmy się i pojechali.

- No to co dzwonimy do taty?-zapytałam syna.

- Tak.-wzięłam laptop i włączyłam Skeypa.Bartek był dostępny.

- Cześć tatusiu.-pomachał rączką do ekranu.

-  Cześć,wiesz myślałem że cię morze porwało.-zaśmiał się.

- Nie jestem tutaj.-i tak gadaliśmy z 3 godziny z czego mówił tylko Antek a my go słuchaliśmy.Później poszłam wykąpać Antka i położyłam go do snu.Zadzwonił mój telefon.

- Bartek przecież skończyliśmy dopiero gadać.-zaśmiałam się,nie patrząc kto dzwoni.

- Jak powiem że nie Bartek dzwoni to co?

- Możesz do mnie nie dzwonić.Daj ty mi święty spokój.Zadzwonię zaraz na policję.-powiedziałam.

- Dzwoń,tylko nie chciałabyś żeby coś stało się Antkowi prawda?-powiedział a ja zamarłam.....

 

 

 

 

I jest kolejny :) Bartek o wszystkim wie,a Fabian bardziej grozi.Czy przetrwają to wszystko,dowiecie się w następnych rozdziałach.Kolejny już jutro.Zapraszam serdecznie i zachęcam do komentowania.Pozdrawiam Aga